برخی افراد موز زرد مایل به سبز را می‌پسندند؛ برخی طعم شیرین موزی که لکه‌های قهوه‌ای دارد را دوست دارند. اما تنها طعم این موزها با هم متفاوت نیست، بلکه اثرهای متفاوتی بر بدن و سلامتی می‌گذارند

:: موز سبز

موز نارس و سبز، ۲۰ برابر موز رسیده دارای نشاسته مقاوم است. این یعنی، موز نارس برای ثابت کردن سطح قند خون مفید است و همچنین باکتری «مفید» در روده بزرگ می‌سازد؛ موجب بالا رفتن آنزیم‌های هضم غذا و جذب ویتامین می‌شود.

:: موز زرد

هر چقدر موز رسیده‌تر باشد، نشاسته موجود در آن بیشتر به قند تبدیل می‌شود. از این رو، موز زرد برای بالا بردن سطح انرژی ورزشکاران مفید است، هضم آنها راحت‌تر است و برعکس موز سبز ایجاد نفخ نمی‌کند.اما هرچه موز رسیده‌تر شود ریزمغذی‌های آن از جمله ویتامین‌های ب، آ، ث، و مواد معدنی مانند آهن، منیزیم، منگنز و پتاسیم خود را از دست می‌دهد.

:: موز زرد با خال‌های قهوه‌ای

خال‌های قهوه‌ای نشانگر سطح بالاتر قند در موز است. با این حال، موزی که کاملا رسیده باشد نوعی ماده به نام «فاکتور نکروز تومور» تولید می‌کند که ایمنی بدن را در برابر سرطان بالا می‌برد.

:: موز قهوه‌ای

موز گاز اتیلن تولید می‌کند که موجب قهوه‌ای شدن و تغییر بافت آن می‌شود. موزی که بیش از حد رسیده باشد مقدار زیادی از نشاسته‌اش را به قند تبدیل کرده که البته اگر جایگزین شکر شود، به مراتب برای بدن مفیدتر است. در عین حال، مقدار زیادی از ریزمغذی‌های خود را از دست می‌دهد و کم‌کم بیشتر طعم الکل خواهد داد تا شکر، زیرا هر موز قهوه‌ای نیم گرم الکل دارد و اگر به آن مخمر و شکر اضافه شود می‌توان از آن الکل گرفت.